Son yolcu da ayrıldıktan sonra, hancı ateşin karşısına oturup bir süre dinlendi. Ateşin alev dillerine bakarken içindeki yarayı sevdi. O da yıllar önce gitmek derdine düşmüş ama ilk adımı atamamıştı. O günden kalan bir yaraydı sevdiği, gitmek isteyip de kalanlara has.
*[ izzet koçak ]
#mikroöykü577
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder