Yusuf, o gün varoluşun tüm sızını içinde hissetti. Kardeşlerinden uzaklaşıp sessizliği bir örtü kıldı acısının üzerine. Kör kuyunun rahmine de o vakit düştü Yusuf. Bir rüya, sucular Yusuf’u kuyudan çekerken akıl almaz bir muammaya dönüştü Yakub’un kapanan gözlerinde.
*[ izzet koçak ]
#mikroöykü583
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder