Uzun Yıllar Oldu

[ UZUN YILLAR OLDU ]*

"Kapının zili çaldığında ekmek almak için dışarı çıkmak üzereydim. Kapıyı açtım, yüz yüze geldik. Yüzünde bir gülümseme belirdi. Beni tanıdın mı, dedi. Yüzüne dikkatli bakınca çıkardım. Onu sanırım on beş yirmi yıldır görmüyordum. Uzun yıllar oldu, dedi, o zamanlar çok küçüktün. Benim onu tanıman normaldi ama onun beni bunca yıl aradan sonra tanımış olmasına şaşırmıştım. Elindeki zarfı uzattı. İmzalanacak yerleri gösterdi. Hızlıca imzaladım. Göz göze geldik, benim zihnim çoktan som bir öfke birbirine girmişti. Gözlerim onun gözlerindeki muhabbeti görecek durumda değildi. Ama o, benim gözlerimdeki karanlığı görmüştü. Söylemek istediklerini de alıp, kısa bir veda ile hızlıca kapıdan uzaklaştı. Elimdeki zarfa bakarken, gerçek, dedim içimden, bazen sadece hayal kırıklığıdır."

*[ izzet koçak ]

#mikroöykü419

#izmonolog #2

[ MONOLOGLAR ]*

"Yeni yıla sağ ayağınızla girin!" dedi hacı amca,"sevaptır."

"Sahibi olduğunuz her konforun bir süre sonra," dedi adam, "kölesi olabilirsiniz!"

"Yerli malı haftasıymış," dedi çocuk, "Recep İvedik izleyip mısır yedik, içtiğimiz yerli değilmiş!"

"Uzun süreli hafızamı cennette bıraktım," dedi adem, "dünyada fazla kalmayacağım!"

"Günlük işler için," dedi adam, "not tutmak iyidir."

"Bellek aldatıcıdır," dedi adam, "sanki geçen yılda yeni bir yıla girmiştik!"

"Hafızana değil," dedi adam, "hislerine güven!"

"Seni unuttuğumu," dedi adam, "hatırlamıyorum."

"Sen hiç mezarına içeriden baktın mı," dedi adam, "ölmeden önce."

"İntihar haramdı," dedi adam, "biz de ölü numarası yaptık."

"İnsanlığa atılan en büyük kazıklardan birisi;" dedi adam, " konuşarak sorunların çözülebileceği fikridir."

"Gariban anlar garibanın halinden," dedi adam, "biz zenginiz!"

*[ izzet koçak ]

#monologlar

#izmonolog #1

[ MONOLOGLAR ]*

"Sizin en büyük sorununuz," dedi adam kendi kendine "sorunun ne olduğuna tam olarak anlamadan çözüm önerilerinde bulunmanız."

"Hırsızı yakalamak istemiyorsak," dedi şerif, "tüm kasabanın hırsız olduğunu söyleriz!"

"Eskiden yapacak bir şey bulamayınca bulgur pilavı yapardık," dedi kadın, "şimdi ise makarna."

"Her Marslı hain olmadığı gibi," dedi Jüpiterli, "her gezegen sever de Jüpiterli değil!"

"Hayat belirsizlikle doludur," dedi adam, "Planlarımız da o belirsizliklerin sadece altını çizer."

"İşin iyisi eve yakın olanı," dedi adam, "tabi ki daha iyisi bir işinin olması."

"Şeytan doldurur," dedi adam, "içi boş olan her şeyi!"

"Tarihe tanıklık ediyoruz," dedi adam heyecanla ve sonra, "bu hiç iyi bir şey değil!" diye ekledi sakince.

"Farkında olmak," dedi adam, "olacakları durdurmaya yeterli olmuyor."

"Şimdi ne olacak," dedi adam kendi kendine, "sabah kalkıp işe gideceğim, tabi tatil olmazsa!"

"Uzun uzun anlatmaya gerek yok," dedi adam, "Ana fikre hepimiz vakıfız!"

"Bir Müslüman katil olamaz," dedi adam, "Ama bir katil Müslüman olduğunu iddia edebilir."

*[ izzet koçak ]

#monologlar

Algı

[ ALGI ]*

"Bir adam karısının omzuna elini atmış Kabe'ye bakıyordu. Arkalarından geçen bir bayat hacı bu millette utanma arlanma kalmamış, deyip tavafına devam etti. Adam karısının omuzuna elini atmış Kabe'ye bakmaya devam ediyordu. Önlerinden geçen ve onların bu halini gören bir taze hacının yüzü aydınlandı. Bunlar cennetlik bir aile, dedi içinden ve tavafına devam etti. Kadın sağ bacağı dizinin altından kopmuş olan kocasına destek olarak Kabe'ye bakıyordu."

*[ izzet koçak ]

#mikroöykü22

Yemek Duası

[ YEMEK DUASI ]*

Yemeği yedim, elhamdülillah, elinize sağlık çok güzel olmuş tüm yemekler deyip kalkmaya yeltendim. Bir el dizime bastırıp kalkmamı engelledi. Olur mu amcası, bir yemek duası yapsın da öyle kalkalım, diyerek küçük kızı gösterdi. Aman Allah'ım, dedim. Kız çocuğu tüm övünç kaynakları birinci sınıf öğrencisine dört sayfalık yemek duası ezberletmek olan bir özel okula gidiyordu. Dizlerimin üzerine çöktüm. Dua bittiğinde tekrar acıkmıştım.

*[ izzet koçak ]

#mikroöykü145

Kitap Okumanın Gayri Resmi Faydaları

[ KİTAP OKUMANIN GAYRİ RESMİ FAYDALARI ]*

"Kitap okuyarak kendinizi içinde bulunduğunuz ortamdan soyutlayabilirsiniz."

Kitap Okumanın Gayri Resmi Faydaları -1

"Bazen okuduklarınız yaşadıklarınızdan daha çok canınızı sıkar, bu da hayatı daha yaşanılır kabul etmenize yardımcı olur."

Kitap Okumanın Gayri Resmi Faydaları -2

"Kitap okuyarak sahip olabileceğiniz şeylerin birçoğuna kitap okumadan sahip olamazsınız."

Kitap Okumanın Gayri Resmi Faydaları -3

Motto

Hep Aynı Rüya

[ HEP AYNI RÜYA ]*

Son zamanlarda hep aynı rüyayı görüyorum, dedi adam. Bir ameliyathanedeyim, üşüyorum, etrafımda yeşil elbiseli hemşireler ve doktorlar var. Sonra bir hemşire elindeki maske ile yanıma yaklaşıyor. Size şimdi biraz oksijen vereceğiz, derin derin nefes alın, diyor. İlk nefesi aldıktan sonra gözlerimi başka bir yerde açıyorum. Orası da ameliyathane kadar soğuk, etrafımda kimse yok. Perdelerle ayrılmış bir bölümün içindeyim. Elimi uzatıp perdeyi biraz aralıyorum. Yandaki yatakta yatan adamı görüyorum. Ameliyattan yeni çıkmış. Kulağının altından boynuna doğru tampon yapılmış bir sargısı var. Yüzünü daha iyi görebilmek için biraz daha doğrulmaya çalışıyorum. Midem bulanmaya başlıyor. Adamın yüzünü görünce uyanıyorum hep. Çok tanıdık geliyor o yüz bana, sanki kendi yüzüm gibi.

*[ izzet koçak ]

#mikroöykü23

Cenaze Dolayısıyla Kapalıyız!

[ CENAZE DOLAYISIYLA KAPALIYIZ ]*

Kadın heceleyerek dükkanın kapısındaki yazıyı okudu. "Ce-na-ze do-la-yı-sıy-la ka-pa-lı-yız!" Elindeki pazar çantasını kapının yanına bıraktı. Yorulmuştu. Etrafta soluklanacak bir yer de yoktu. Yan dükkandaki adam bir tabure ile çıktı. "Buyur teyze." dedi dükkanına davet ederek, "yorgun görünüyorsun". Kadın tabureyi alıp oturdu. "Açarlar mı dükkanı bugün" diye sordu kadın. Adam, sanmam birkaç gün açmazlar." dedi. "Bir emanet bırakacaktım, tâ köyden geldim. Bir daha ne zaman gelirim bilmem!" dedi kadın. "Sakıncası olmazsa bana bırakabilirsiniz." dedi adam. Kadının yüzü aydınlandı. "İyi olur," dedi, "zaten geç kaldım getirmekte, ayıp oldu." diye ekledi. Cebinden bir miktar parayı çıkartıp adama verdi. "Bu parayı elden aldım," dedi, "Handan'a verirsen çok iyi olur! Hani dükkanda çalışan kız var ya ona." Adam, elindeki paraya baktı. Midesinden göğsüne oradan boğazına doğru yürüyen bir acı hissetti. Gözleri buğulandı. "Teyze," dedi yutkundu adam. "Handan, dün bir trafik kazası geçirdi ve kurtarılamadı. Bugün öğleyin onun cenazesini kaldırdık. Dükkan da bu sebeple kapalı."

*[ izzet koçak ]

#mikroöykü416

Atlılar

[ ATLILAR ]*

Üç atlı suları iyice çekilmiş olan derenin kıyısında belirdiklerinde gün yerini geceye bırakmaya başlamıştı. Bir süre daha dere kenarında at sürdükten sonra geceyi geçirebileceklerini düşündükleri bir düzlükte atlarından indiler.

Uzun boylu ve sağlam yapılı olan, ataları alıp indikleri yerden yirmi adım öteye çaktığı bir kazığa bağladı. Önlerine de bir tutam ot bıraktı.

Kısa boylu ve topluca olan, akşam yemeği için hazırlıklar yapmaya girişti. Ocak için beş altı tane irice taş bulup bir çember yaptı. Sonra ateş için odun aramaya gitti. Diğer ikisine göre daha genç duran üçüncüsü, avladıkları tavşanların derisini çoktan yüzmeye başlamıştı dere kenarında.

Gecenin karanlığı iyice çöktüğünde üç adam ateşin karşısında bağdaş kurmuş sessizce oturuyorlardı. Karınlarını doyurmuş, tavşanlardan arta kalan kemikleri de ateşe atmışlardı. Ocağın üzerindeki demlikte siyah çay hazırlamıştı kısa boylu ve topluca olanı. Çay, günün tüm yorgunluğunu üzerlerinden almış gibiydi. Gecenin sessizliğinde derenin iyice azalmış suyu bir yılan gibi sürünerek akıyordu. Üç adam hiç konuşmadan ilk bardaklarındaki çaylarını bitirmişti. Demlikteki çay bitene kadar aynı sükût içinde çaylarını içmeye devam ettiler.

Ocaktaki ateş iyice köz haline geldiğinde üç adam çoktan yere serdikleri keçelerin üzerinde derin bir uykuya dalmışlardı. Güneşin ilk ışıkları ocağın sönmüş külleri üzerine düştüğünde, üç adam çoktan atalarına binip oradan ayrılmışlardı. 

*[ izzet koçak ]

#öykü

İyi Bilirdik!

[ İYİ BİLİRDİK ]*

Adamın birinin bir gün acil bir işi çıkmış.  Yetişmesi gerekiyor, zira mesele hayati! Azrail ile randevusu var ve kaçırmak istemiyor. Gideceği yerle aradaki mesafeyi kısaltan hiç kullanmadığı bir yol var, orayı kullanırsa daha çabuk varacak, koca caddeyi dolaşmayacak. Ama sokak malum mekanlarla dolu; meyhanesi, barı, pavyonu... Bir an tereddüt ettikten sonra ne olacak ya, diye dalıyor sokağa. Telaşı, yorgunluğu bir de bu sokaktan geçiyor olmanın tedirginliği göğsünün üzenine çöküyor. Sokağın ortasına gelince kalbi tekliyor ve olduğu yere yığılıyor. Azrail'in de o yolu kullanacağını kim tahmin edebilir değil mi!?

Ertesi gün cenazesinde fısıltıyla şöyle sözler dolaşıyor kulaktan kulağa:

"Gizli gizli gider içermiş, çocuklarının bile haberi yok, çok şaşırmışlar duyunca."

"Birine tutulmuş, çok para yedirmiş diyorlar, para bitince tekmelemiş oruspu, bu da kapıya dayanmış gündüz gündüz, yüz bulamayınca yine, yıkılmış sokağın ortasına!"

"Yok, öyle değil, bir işi varmış onun için geçmiş diyorlar. -Ya hu sen de inandın mı!?"

"Allah insana ölümün de öleceğin yerinde hayırlısını versin, böyle bar pavyon önünde, düşmanım başına gelecekse gelmesin, yazık!"

Namaz bitmiş, hoca dönüp soruyor cemaate: "Mevtayı nasıl bilirdiniz!" Cemaat hep bir ağızdan: "İyi bilirdik!"

*[ izzet koçak ]

#öykü

Ali Öldü, Biz?

[ ALİ ÖLDÜ, BİZ?]

Muhammed Ali öldü, biz de ölmüş sayıldık.

Ben küçük bir çocukken oldu bitti her şey. Evdeki tüm erkekler gecenin bir yarısı siyah beyaz televizyonun başına geçer. Kupa Amerika seyretmezdik, siyah bir adamın ringdeki dansını seyrederdik. O vurdukça biz vurmuş sayılırdık, o kazandıkça biz kazanmış olurduk. O Amerika'ya isyan edince, bizler birer asi olurduk. Dün gece kelebek gibi uçan arı gibi sokan, zihnimin ilk süper kahramanı hayata gözlerini yumdu.

O öldü, biz de ölmüş sayıldık.

*[ izzet koçak ]

#derkenar

Kuşçu Hasan

[ KUŞÇU HASAN ]*

Dünya, duyum eşiğinin milyarlarca kat üzerinde bir sesle dönerken o sessizce mezarlığa bakıyordu. Gözleri bir mezarın üzerinde takılıp kalmıştı. Bir kuş bu mezarın üzerine yuva yapmış, yetmezmiş gibi iki de yumurta bırakmıştı. Yüzünde muzip bir gülümseme belirdi. Yumurtaların üzerine bırakıldığı mezarın taşında Kuşçu Hasan yazmaktaydı.

*[ izzet koçak ]

#mikroöykü146

İz Hâli

[ İZ HÂLİ ]*

Sena'ya

Sabah kalkınca doğruca lavaboya gittim. Elimi yüzümü iyice yıkadım. O tarifsiz his yüzüme yapışıp kalmıştı. Biraz daha ovaladım. Sabunladım yüzümü. Sonra yine musluktan akan suyla iyice duruladım. Aynaya bakmaya korkuyordum. Öylece orada bulmaktan korkuyordum onu ya da bulamamaktan. Başımı yana çevirdiğimde onunla yüzü yüze geldik. İz hâlâ yüzünde duruyordu. Dünden kalan bir hüzünle gülümsüyordu.

*[ izzet koçak ]

#mikroöykü24

Dün, Bugün ve Yarın

[ DÜN, BUGÜN VE YARIN ]*

"Ben hafızası olmayan bir adamım!"

Düne dair her şey tüm kronolojik sıralamalardan münezzeh bir vaziyette, düz bir şerit gibi bugünün hemen ardında duruyor.

Yarın mı, güldürmeyin! Öyle bir şey de zaten yok! 

*[ izzet koçak ]

#izdüşünce

Görünmeyen

[ GÖRÜNMEYEN ]*

Bugün onu gördüm. Karşımdan geliyordu. Yanında birkaç kişi daha vardı. Beni görmüş, bundan dolayı mutlu olmuş bir şekilde bulunduğum yöne doğru geliyordu.

Ben de onun geldiği tarafa doğru yöneldim. Onu gördüğüm için mutlu olmuştum. Hızlı adımlarla ona doğru ilerledim. Aramızda bir kaç adım ve bir adam kalmıştı. Tam adını söyleyeceğim sırada beni hiç görmediğini fark ettim, yanındakine eliyle uzaktaki bir şeyi göstererek bir şeyler söyledi. Ben adı ağzımın içinde dolanıp durur bir vaziyette öylece kalakaldım. 

Hep birlikte eliyle işaret ettiği tarafa doğru ilerlediler, yanımdan öylece geçip gittiler. Sanki ben orada hiç yokmuşum gibi. Ben değil, gözle görülecek hiçbir şey yokmuş gibi göz ucuyla bile bakmadan uzaklaştılar.

Orada hiç kimse yoktu. 

Bu onu üçüncü görüşümdü. Onun beni hiç!

Son görüşmemizin üzerinden asırlar geçmiş olmalı. Beni tanımadı sanırım. Çok değişmiş olmalıyım. Beni tanıyabilmesi için tabi ki önce beni görmesi gerekiyordu. Beni görmeden tanıyıp tanımadığını bilemem. 

Bana hep beni görmüş gibi geliyor. Oysa o hiçbir zaman beni görmüyor. Görmemezlikten de gelmiyor, yanlış anlaşılmasın gerçekten görmüyor. 

Ben onu rüyalarımda da görüyorum. Onunla konuşuyorum. Eski günlerden bahsediyorum. Ortak hikayelerimizden söz açıyorum. O ise sadece dinliyor. Rüyalarımda da beni görmüyor sanırım. Hatta rüyalarımda duymuyor da. Daha bana hiç cevap vermedi. Rüyalarımın dışında onunla tek kelime konuşmadım. 

Onun beni görmediği bu  karşılaşmalarımızın ilki cenazedeydi. Mevtayı toprağa koyup üzeri defnedildikten sonra gömücüler dağılmıştı. Hoca, mezarın başında eğilmiş talkın vermişti. Hocanın söylediklerini duyacak kadar mezara yakındım. Hatırlatılan şeyleri biliyordum. Bana hatırlatmaları gerekmiyor. Hoca da gittikten sonra mezarın etrafında kimse kalmadı.

Taze bir mezar, taze bir ölü ve taze bir keder. 

 O, sonra tek başına mezarın başına gelmişti. Hiçbir şey söylememişti. Öylece bakmıştı. İçinden ne geçtiğini okumak için gözlerini görmek gerekiyordu. Ben gözlerini göremiyordum. Yüzünü de göremiyordum. Hüznünü hissediyordum sadece. O yine beni görmemişti. O çok mahzundu. Bense!?

Ah! Ne kadar aptalım ben.

Tabi ki göremez beni, şimdi hatırlıyorum.

O gün kaldırılan cenaze bana aitti. O benim mezarımın başında duruyordu öylece. Beni son kez görmek için gelmiş ama yine görememişti. Ben o günden beri onun sadece hayal ettiği bir şeyim artık. 

*[ izzet koçak ]

#anlatı

İsyan: "Sülükleri Öldür." Volüm 674023874653/2

[ İSYAN SÜLÜKLERİ ÖLDÜR ]*

Öğrenci toplama kampında her şey olduğu gibi gitmemeye başlamıştı. Tersliklerden oluşan bir düzlük meydana gelmişti. Bu düzlükten yararlanan kaos, önüne koyduğu işporta tablasında herkese istediği istekleri satıyordu. Kaosun olduğu yerde iktidarın ciddi yüzünü göremezsiniz. Kaos, her yere hakim olmak için elindeki su tabancasıyla tüm ciddi tavırları ıslatarak sulandırıyordu. Kaosun bu sulu bereketi, koridorlarda kaktüslerin yeşermesine imkân vermişti. Kaktüslerin arasında kendilerini kaybetmiş öğrenciler koşturup duruyordu.

Müdürün çaldığı acil durum sireniyle birlikte toplantı için kuleye doğru yürümeye başladım. Bu toplantı, yaşanılan sorunlara büyük çözümler önerecekti muhakkak. Her toplantı küçük kafaların kendinden büyük laflar kustukları bir pagan ayinidir. Bütün saçmalık bu söylenenlerden bir şey çıkacakmış gibi birde tutanaklara geçirilmesidir. Bu tutanaklar daha sonra kaynatılıp şifa niyetine tüm öğrencilere içirilmiştir. Şifasını gösterdiğinde tüm göstergeler sıfırın altına çoktan inmişti.

Toplantının başlamasıyla bitmesi bir oldu. Çünkü yakın bir ülkede uzak bir savaş başlamıştı. Okuldaki tüm öğrencilerde sınıra gönderilip kalkan olarak kullanılacaktı. Artık korkulacak bir şey kalamamıştı. Sonunda onlar ve bizim için en iyi olana karar verilmişti. Onlar sınıra gidecekti, biz de evlerimize.

Dışarı çıktığımda okulun bahçesine yanaşmış olan askeri kamyonlara, isyancı öğrencilerin yüklendiğini gördüm. Öğrencilerin hepsi kamyonlara yüklenmeden önce bir trambolinin üzerini çıkartılıp havaya birkaç kez zıplatılıyor. Bu esnada aracın yanındaki bir aygıttan davul zurna seslerine eşlik eden: "En büyük öğrenci bizim öğrenci!" diye naralar yükseltiliyordu. Trambolinden inen öğrenciler kendileri için hazırlanmış olan dikdörtgen sandıkların içerisine yatıyor. Sandıkların ağzı kapatıldıktan sonra kamyona istifleniyordu. Sınıra gidip kullanılamaz hale gelen öğrenciler yine bu sandıklarla ailelerine geri gönderiliyordu. Tek fark bu kez sandığın üzerine öğrencinin bir resmi ile akan kanlarının bulaştığı bir bez örtülüyordu.

Sonucu baştan belli olan bir aldatmaca işte.

Yürüyerek öğrenci toplama kampının kapısından dışarı çıktım. Okutmanları götürmek için gelen minibüs beni de almak istedi ama ben keyfimi de maskelerimle birlikte kampın çıkış kapısında bıraktığım için minibüse binmek istemedim. Yürüyeceğimi söyledim. Minibüs uzaklaştıktan sonra yürümenin pek hoşuma gitmediğini anladım. Kanatlarım mesajı almış olmanın iştiyakı ile daha taksitlerini bile ödemediğim takım elbisemi parçalayarak sırtımdan çıktılar. Bende evime doğru kanat çırpmaya başladım.

Evime vardığımda artık her şey yeniden başlayacaktı, yeniden, yeniden…

*[ izzet koçak ]

#sürrealistöyküler7

Öğrenci Toplama Kampı

[ ÖĞRENCİ TOPLAMA KAMPI ]*

Aracımızın öğrenci toplama kampına yaklaştığı havada daireler çizen akbabalardan dolayı hemen anlaşılıyordu. Yüzlerce akbaba binanın üzerinde dönüp duruyor. Yıllarca burada tutulan öğrenciler dışarı atıldıklarında, ki buna mezuniyet deniyor, çoğunun bir leşten farkı olmuyor. Ve akbabalar bu leşleri meşreplerine uygun olarak bir güzel yiyor.

Aracımız kampın demir kapısının önünde durduğunda, kapı yan tarafta duran bir fil tarafından havaya kaldırıldı.  Altından geçerken kapı, aniden filin hortumundan kayar gibi oldu, içerde ufak çapta, atom bombası etkisi ortaya çıkaran bir çığlık patladı ve üç kişi orada kalp yetmezliğinden öldü; ama fil hemen toparladı, kapı aracın üzerine düşmedi ve kalp yetmezliğinden ölenler yedek kalplerinin takılmasıyla yeniden gözlerini açtılar.

Aracın ana binanın yanına durmasıyla birlikte hoparlörlerden gelen bir acı çığlık her yanı doldurdu. Bülbül adlı tarih öncesi bir kuşun sesiydi bu. Gül adlı hain tarafından kana bulandığında bu çığlığı atmış. O gün kaydedilen bu çığlık, şimdi, her toplanma ve dağılma, çarpılma ve bölünme zamanlarında bas bas bağırtılmakta.

Çığlığı duyan çil yavrusu öğrenciler -ki bunlara öğrenci demek yerine 'yarı açık cezaevi mahkûmları' demek daha doğru olur; lakin mahkûm ifadesi güzel benzetmeye uğrayarak “gelecek nesillerin teminatı” olarak buraya yatırıldığından beridir "öğrenci" olarak anılmaktadırlar- dağıldıkları her köşeden çıkarak heykelin önünde toplanmaya başladı.

Araçtan inen okutmanlar, yüzlerine çantalarında getirmiş oldukları çeşit çeşit maskeleri takmaya başladı. Kimi yumuşak yüzüne ciddi görünümlü bir maske, kimi yaşlı yüzüne genç bakışlı bir maske, kimi güzel yüzüne asabiyet çizgileri atan bir maske takarak araçtan iniyordu. Araçtan inen herkes kendinden farklı biri oluveriyordu. Kendin olmamak en büyük erdem kabul ediliyordu, yeni toplum düzeninde.

Ben de çantamdan beş para etmez adam simalı maskemi takarak indim. Etrafta ölüm sessizliği vardı. Birazdan heykele bu öğrencilerden birisi kurban edilecekti. Ayinin başlamasından önce her okutman sorumlu olduğu öğrenci grubunun başına geçti. Verilen talimatlara uygun olarak öğrenciler hareketler yapmaya başladı. Bir toplanıp bir dağılıyorlardı, sonra kurban olan öğrenci heykelin yanındaki ipe çekimleye başladı. Bu sırada tüm öğrenciler, yıllar önce tüm öğrenci toplama kaplarından sorumlu, sorunlu adamın yazdığı “yemin”i okuyordu.

Ayin sona erdiğinde heykel, başına konmuş olan akbabanın kuyruğunun altından çıkan beyaz bir şeyin ağzının kenarına düşmesiyle irkildi. Ayağa kalkıp elinin tersiyle ağzını sildi. Her yanı put gibi durmaktan tutulduğu için biraz gerindikten sonra tekrar eski yerine geçip ebedi istirahatine devam etmeye başladı. Bu kadar bağırtıdan nasıl rahatsız olmuyor, diye düşünürken, kulaklarının içine kurşun döküldüğünü fark ettim, sağır ve dilsiz olduğunu o an anladım, desem yalan olur. Baştan beri bunu biliyordum. Öyleyse her sabah bu ayin neyin nesiydi, kimin fesiydi? Pardon don kanunun gereği fes yasak, peruk serbesti ama ölü insan saçlarından yapılanlarının daha makbul olduğunu bilmeyen yoktu.

Öğrenci toplama kampındaki sabah ayininden sonra, her grup kendi hücresine kapatılmak üzere gardiyan okutmanlar tarafından binanın içerisine alınmaktaydı. Kendi hücrelerine kapatılan öğrenciler bir daha oradan bülbülün çığlığına kadar dışarı çıkamıyordu.

Okutmanlar odasında girip araç gereçlerimizi alarak hücrelere dağıldık. Dünden “en iyisi okuma, okuyorsan da bir şey anlama klavuzu”na yatırdığım sülükleri alarak hücreye girdim.

Benim hücreye girmemle birlikte ayakta bekleyen öğrenciler kendilerini oturaklarına bıraktılar ve alınlarını masaya dayayıp enselerini açtılar. Ben de elimdeki bilgi yüklü sülükleri -ki dünden beri kılavuzdan somuruyorlardı- onların ensesine bıraktım. Sülükler, öğrencilerdeki okuma ve anlama potansiyelini sıfıra indirmek için çalışmaya başladı. Bende boş boş konuşup sülüklemenin başarıyla sonuçlanmasına yardımcı oldum. Başarılı olup olmadığımı bilemiyorum; çünkü zamanında bende böyle bir kamp ve bu kampların daha büyüklerinden sülüklenerek geldiğimden bunu, anlama imkânım yok.

Sülükler bir gece boyu “en iyisi okuma, okuyorsan da bir şey anlama klavuzu”ndan emdikleri bilgiler yardımıyla ne var ne yok somuruyorlardı. Bende onlara işlerinde başarılar dileyerek hücrenin kapısına doğru yöneldim. Tam kapıyı açıp hücreden çıkacakken, ardıma baktığımda, bir şeylerin ters gittiği gördüm, sülükler birer balon gibi şişmeye başlamışlardı.

Öğrencilerin ensesindeki sülükler durmadan büyüyordu. Ve birkaç dakika içerisinde hepsi patlamaya başladılar. Ortalık patlamış sülük parçalarıyla doluyordu. Bu bir isyandı ve her isyan gibi alyuvarların ortalığa yayılmasıyla bastırılacaktı.

*[ izzet koçak ]

#sürrealistöyküler6

Nefret

[ NEFRET ]*

Hepinizden bir anda nefret etmem mümkün değil, bu yüzden zamana bıraktım; yavaş yavaş nefret edeceğim.

*[ izzet koçak ]

#izdüşünce

Falan Filan Lan

[ FALAN FİLAN LAN ]*

Müstakil bahçesiz evimin kapısından çıktığımda beni öğrenci toplama kampına götürecek olan araca binmek için merdivenleri kullanmak istemediğimi fark ettim ve illüzyon kutusunu girdim. Kapağı kapattım, kapağı açtığımda artık üçüncü katta değil birinci kattaydım.

Dış kapıdan çıkarken çöp kovalarını karıştıran üç tane köpek balığı gördüm, sokak köpek balıkları oldukları üzerlerindeki pulların döküntüsünden anlaşılıyordu. Ama yine de onların önüne çıkmak istemedim. Elime bir taş alıp onu çöp kovasına doğru fırlattım, kovaya değen taşın çıkardığı gürültü köpek balıklarının oradan uzaklaşmasını sağladı. Bende rahat bir nefes alarak sokağa çıktım, beni öğrenci toplama kampına götürecek aracı beklemeye başladım.

Beklerken sokak köpek balıklarının çöp kovasının etrafında halkalar çizerek yeniden dönmekte olduklarını gördüm. Parçaladıkları bir çöp poşetinin içindekileri, birbirleriyle kavga ederek ve ortalığa saçarak yemeye çalışıyorlardı.

“Öğrenci Toplama Kampına Gider” levhası, minyatür bir  darağacına asılı olan araç beni almak için yanaştığında ben de araca yaklaşmıştım. Araca bindiğimde oturacak yer kalmamıştı, bu her zaman karşılaştığım bir durumdu. Önceki binenler koltukları kapmışlardı. Bana acıyan gözlerle bakıyorlar ama bu hallerini sadece gözleri değil gereksiz kelimeleri ile de ifade ediyorlardı. Ben de aracın boş koridoruna bağdaş kurup oturdum. Bir Hint fakiri iken parayı bulan bir Hint zengininden öğrendiğim yerden yükselme hareketini çekip iki karış yukarı yükseldim ve aracın içerisinde uçmaya başladım. Bu halimle, aslında asıl acınası olanların onlar olduğunu da göstermiş oluyordum. Onların yolculuk edebilmek için bir oturağa ihtiyaçları vardı, benimse hiçbir şeye!

Aracın hareket etmesiyle birlikte çantamın bin bir gözünden birine sakladığım kitabı çıkartıp okumaya başladım. Kitabın beni okuduğunu sadece ben biliyordum, ama herkes benim kitabı okuduğumu düşünüyordu. Kitabın beni okuması, benim onu okumamdan daha makbuldü. Zira her kitap okuyacağı adamı bilir.

Hareket ettikten kısa bir süre sonra aracın yanında bir mustang belirdi. Dörtnala gidiyordu, direksiyonunda eski Kızılderili Şefi, eski diyorum artık Kızılderililer kızıl değiller, kızıl olmaları yasaklandığından beri kendilerini beyaz olarak kabul ediyorlar. Onlar etmese bile herkes onlara beyaz oldukları imasında bulunuyor ve her sabah bunu gözlerine sokmak için “iyi ki beyazım” diye yemin çektiriliyor, beyaz çocuklarla birlikte kızıl çocuklara da. Kızılderili Şefi, mustangıyla bize el sallayarak geçip gidiyor.

Arabanın içinden bir ses “Bu Kızılderililerde son zamanlarda pek şımartıldı.” diye laflar gevelemeye başlıyor. Laflar uzayınca, sadece arkama dönüp geviş getiren canlıya bakıyorum, Salih Peygamberin devesi olunca bir şey söyleme gereği duymuyorum, nasıl olsa Yahudiler onu kurban etmemek için ellerinden geleni yapsalar dahi bir gün gelip her şey gibi o da toprak olacak. Ve büyük ihtimalle de bir Kızılderili ile mezar komşusu olacak.

Yukarıdaki ironik düşüncemi anlamayan sivri okuyucuya not: Deve senin babandır, sende o devenin köşeği.

Arabanın içerisindeki havanın giderek kirlenmesi sonucu oksijen ihtiyacı hasıl oldu. Bu da öğrenci toplama kampı yolcularının göz kapaklarının kapanmasını hızlandırdı. Çünkü oksijen azlığı göz kapaklarını açık tutan kurtçukların ölmesine sebep oluyor. Bu garip kurtçuklar, nasıl oluyorsa, temiz havayla birlikte yeniden canlanabiliyor.

Göz kapaklarının kapanmasıyla birlikte musiki dersi okutmanı, tiz bir perdeden horlamayı açıyor, bununla birlikte diğer okutmanlarda meşreplerine uygun horlamalarla musiki dersi okutmanına eşlik ediyorlar.

Beraber ve solo horlamalar öğrenci toplama kampında son buluyor.

*[ izzet koçak ]

#sürrealistöyküler5

Hepimizin Anlattığı Aynı Hikaye

[ HEPİMİZİN ANLATTIĞI AYNI HİKAYE ]*

Sanırım, ki bundan hiçbir zaman emin olamayacağım, bu blogumdaki son yazım.

Bundan sonra yazacaklarım da son yazım olacak varsayımından yola çıkarak söylemiyorum bunu.

Bu benim son hikayem.

Biraz sonra yeni bir kitap okumaya başlayacağım. Bir diğerini bir saat kadar önce bitirdim. (Zemberekkuşu'nun Güncesi - Murakami)

Başlayacağım bu yeni kitap, kendimi bildim bileli tanıdığım bir yazara ait. Ben onu tanıdığımda yazar değildi. Ben de değildim. O yazar olduktan sonra ben de yazar oldum. (Bunu kitap çıkarmak olarak değerlendiriyorum.) Ben yazarlığı bıraktım. (Artık hiçbir zaman kitap çıkarmayacağım.) Ama o yazmaya devam ediyor. 12. Kitabını yayınladı. (On üçün uğursuzluğuna inanmaz, bu yüzden onu atlayıp on dördüncüyü çıkarmayacak. On üçten devam edecek.)

Yeni kitabı birkaç gün önce çıktı. Artık eskimiş de olabilir. (Suskun Aşıklar Efsanesi) Kitap aslında bir mesnevi, ama aruz değil hece ölçüsüyle yazılmış. (1800 küsür beyit, ve hepsi 12 hece) Daha okumaya başlamadım. (Çünkü biliyorum ki okumaya başlayınca bitirmeden bırakmayacağım, bitirmeden bırakılamayacak bir dile sahip / Nasıl beceriyor bilmiyorum ki) Okuduktan sonra da size kitap hakkındaki düşüncelerimi elbetteki söylemeyeceğim. (O kadar merak ediyorsan alır, okursun.)

Her şeyi de benden beklemeyin.

Ben bile kendimden hiçbir şey beklemiyorum.

Tekrar hayırlı uğurlu olsun, her şey bitti. Cenazemde yemek verilmeyecektir, bu yüzden aç gelmeyin.

*[ izzet koçak ]

#derkenar

Tufan’dan Sonra

[ TUFAN'DAN SONRA ]*

     Bo…

     Boğ…

     Boğul…

     Boğulmu…

     Boğulmuyorum ta bi ki!

     Ben bu romanın başkarakteriyim, öyle hemen ölmemi beklemiyordun herhalde. Ama yine de ölümden döndüğümü söylemeliyim. Yüzme bilmediğim için kendime çok kızdım. Hacılar suyunu gidip yüzmemenin cezası buydu: “Ölüme ramak kalmak!”

    Hemen geri dönüyorum, vazgeçtim, insan geriye dönüp durarak ne kadar ilerleyebilir. Çok şükür biz hep geriye bakarak gidiyoruz. Zira yol boyunca kırık döktüklerimizi adam gibi toplamadığımız yüzünden arkamızdan gelen karabasanlardan kaçmak için hep arkaya dönüyor ve karabasan yaklaşınca:

     YOKSUN!

    “Yoksun işte, yoksun işte,” diye tepiniyoruz.

                                                     ““Yola dayanamamaları bizim suçumuz mu?””

    Her neyse artık, nefesim kesilip gözlerim kararmaya başlamıştı. Tam boğulmak üzereyken suyun içerisine büyük bir helezon oluştu ve beni içine çekmeye başladı.  Sonra kendimi bir yere girerken gördüm. Bu girişe kendimi iyice görüp, üstüme başımı düzeltmem için dev bir boy aynasını yerleştirmişlerdi. Helezon balığın ağzını kapatmasıyla durdu. İnanılmaz ama bir balığın karnındaydım.

    İçerdeki sular bir anda boşaldı. Etrafa bakındım. Evet, burası kesinlikle bir balığın karnı olmalıydı. Ama birazdan balığın karnında görebileceğim kişiyi düşününce ayaklarım yerden kesilmeye başladı.

    Bir peygamber ile bir balığın karnında karşılaşmak bu roman için bile fazla fantastik.

    Ben, bu şaşkınlık içerisinde balığın içinde dengede durmaya gayret ediyordum. Bu kadar sallantı içerisinde insan nasıl kendine gelebilir ki derken sanki motorlar durdu. Ve hareketlilik yavaşladı. Ne motoru canım!

    Yanıma doğru bir adamın yaklaşmakta olduğunu fark ettim. Balığın karnının derinliklerinden elinde küçük bir el lambasıyla bana doğru yaklaşıyordu. Hayır, hayır… bu bir el lambası değildi. Adamın bileğine sarılmış bir yılan balığıydı. Ve adam onun kafasını sıktıkça hayvan ortalığı aydınlatıyordu.  Adam yanıma yaklaştı ve kalkmam için yardımcı olmak için elini uzattı.

    Ona hemen “Neredeyim ben?” diye sordum. Bana hafifçe gülümsedi ve: “Şu an Mobidik’in içindesin.” dedi. “Hadi canım,” dedim şaşkınlıkla. “Ya sen kimsin?” diye bir önceki soruma bunu da ekledim. “Zünnûn” dedi, ve ben baş dönmesi ve göz kararmasıyla birlikte bayıldım. Düşerken ağzımdan çıkan son kelimeyi çok iyi hatırlıyorum: “Balık Sahibi”

 2 saat

  1 saat 54 dakika

   1 saat 43 dakika

    1 saat 23 dakika

     1 saat 16 dakika

       1 saat 4 dakika

        1 saat 1 dakika

        53 dakika

       38 dakika

      31 dakika

    27 dakika

   23 dakika

  17 dakika

 12 dakika

9 dakika

   4 dakika

        1 dakika

    Ve sıfır…

    Gözlerimi açtım. Yukarıda geriye doğru ilerleyen saat benim baygın olarak geçirdiğim zamanı göstermekte. Tam iki saat baygın kalmıştım. Bunu bu kadar iyi bilmem seni çok şaşırtmışa benziyor. Lakin uyandığımda başucumda duran saatin üzerine yapıştırılmış not kâğıdının üzerinde “14.45’te bayıldı” yazıyordu. Şimdi ise saat 16.45 olduğuna göre benim baygın olarak geçirmiş olduğum süre iki saate tekabül ediyor.

    İki saatlik baygınlık dinlenmem için bana iyi gelmişti. Yattığım yataktan şöyle bir doğruldum. Burası küçük bir gemi kamarasına benziyordu.

    “Aman Allah’ım!” diye küçük çapta bir çığlık attım. Balık gerçekten çok büyükmüş, bir gemiyi yutmuş ve ben şimdi yutulmuş olan geminin bir kamarasındayım.

    Sanmıştım!

    Birkaç dakika sonra yanıma Zünnun geldi. Kapıyı açıp içeri girdiğinde ne yapacağımı şaşırdım. Bir ayağa kalktım, bir oturdum. Eline sarılmak için uzandım, geri çekildim. Allah’ım bu güne kadar hiçbir peygamberle karşılaşmamıştım ki!

    “Sakin ol,” dedi.

    Ben çok sakinim demeye kalmadı.

    “Ne getirdiysen ‘iman’ ediyorum, “ dedim. “Ben Ninova’lılar gibi olmayacağım. Ben sana iman eden üçüncü kişiyim,” dememle birlikte odayı Zünnun’un kahkası sarıverdi. “Ulan,” dedim,” bir peygamber böyle kahkaha atmaz herhalde,” diye geçirdim içimden.

    “Dostum kimden bahsediyorsun bilmiyorum ama çok kıyak elemansın,” dedi. Bu güne kadar kurtardıklarımız arasında senin kadar beni güldüreni çıkmamıştı.

    “Sen Peygamber değil misin!” diye sordum.

    “Bildiğim kadarıyla” değilim dedi.

    “Yani sen balık sahibi Yunus Peygamber değil misin?” diye tekrar sordum.

    Elini omzuma koydu ve “Hayır!” dedi.

    “O zaman bana gerçeği anlat” dedim.

    Bir peygamberle karşı karşıya değildim. İyi ki de değildim. Bütün peygamberleri insanüstü mahlûklara dönüştüren zihniyetimiz karşısında, zihnime; kanlı canlı bir insan olarak bir peygamber görmek tedavisi mümkün olmayacak tahribatlara yol açabilirdi.

    Yukarıdaki cümlenin anlaşılması biraz zor oldu farkındayım; ama düzeltmek için uğraşmayacağım.

Sonuç olarak:

    Mobidik, bir denizaltının adıydı, benim Yunus Peygamber zannedip kendinden geçtiğim zat ise denizaltının kaptanı Zünnun’du.

    Tesadüfün bu kadarına da, pes doğrusu, denir.

*[ izzet koçak ]

#sürrealistöyküler4

Tufan

[ TUFAN ]*

Noel Babayla Cuma namazını kılıp, camiden ayrıldıktan sonra yolun karşısına geçmeye çalışıyordum.  Vızır vızır geçen develerden dolayı karşıya geçmem pek kolay olacağa benzemiyordu.

Deve fiyatları birçok kişiye çoktan hendek atlatmıştı. Bankaların deve kredileri düne kadar eşek almaya para bulamayanlara deve almak için mara sağlamıştı. Parası olmayıp marasıyla iş yapanların, cüzdanı boşken bu kadar borcu çok olanların yaşadığı bir memlekette, her şey güzel olmasında ne olsun!

Geçen gün bir bankanın önünde köle olmak için kayıt yaptıran ve bu adam iyi köle olmazsa onun yerine biz köle oluruz bankanıza, diyerek bekleşen adamlar gördüm. Köle olmanın modern adıdır kredi. Kefillik nedir, ona siz karar verin artık.

Dün bir hayırsever bir köle azat etti; işyeri, evi, eşyaları, karısı ve geleceği banka ipoteğinde olan bir adamın borçlarını ödedi ve onu azat etti. Bir eve başını sokmak ya da bir deveye binmek için bankalara kölelik etmeyi çok sevmiş olmalı bu insanlar. Ne de olsa deveyi yardan uçuran bir tutam ottur. Otunuz bol olsun.

Yola adımı atmıştım ki başımın üzerinden otuz beş derecelik açıyla bir yağmur damlası geçti. Yağmur damlası otuz beş parçaya ayrıldı ve otuz beş tohumun üzerine düştü. Tohumlar fidana ne yazık ki artık hiç dönüşmeyecekti ve bu damlalar Allah'ın rahmeti değil, şeytanları ile anlaşma yapmış demir kanatlı kuşların s.diğinden başkası değildi. Beni vurmamıştı, ama kederi üzerime sıçramıştı. Ve üzerimi temizlemeden namaz kılmam mümkün olmazdı. Bu kederi ne temizlerdi acaba!

Yol kenarına otuz beş tane tohumu bırakanların kahkahaları da hüzünleri de sahteydi, hem de sahteliği sekron kayması kadar aşikar, çin malı kadar ucuz.

Kürdî hicazkâr bir ağıt annenin dilindeki, ve bir annenin yüreğinden çıkan kelimeler, gözlerinden akan yaşlar dışındaki her şey sahtedir.

O bayraklar sahtedir, o çiçekleri solduran ideolojiler sahtedir, o ırklar sahtedir, bu yazı sonuna kadar sahtedir.

Gerçek mi istiyorsunuz, ben de gerçek diye bir şey yok! Gerçek diye bir şey yok!

 YOK!

Bu kadar kiri bu kadar yalanı ne temizleyecek, diye baktığımda gökyüzüne. Kara kara bulutların toplandıklarını gördüm, yüzleri çirkin ve şekilleri tuhaftı, gazap yüklü görülüyorlardı. Üstleri başları kötü görünüyor olsa da niyetlerinin iyi olduğunu anlamam için ilk damlanın düşmesi yeterli oldu. Birinci damladan sonra ikinci bir damla daha düştü. Bu damla erik büyüklüğündeydi, sonraki ceviz büyüklüğünde düştü. Önce birer birer düşen damlalar bu kez katlanarak artıyordu. Matematiği iyi olmayanlar için katlama hesabını ben yaptım:

2 -4 -8 -16 -256 -65536 -4294967296 -18446744073709551616 -3,4028236692093846346337460743177e+38 ∞

Ve hesap makinesi daha fazlasını çarpmak konusunda bana yardımcı olmamaya karar verdiğinde ben de onun bu kararına saygı duydum/duymak zorundaydım; zira benim ilkokul bilmem kaç seviyesindeki matematiğim bu rakamları okumaya yetmiyordu, yetmediği gibi yazmaya da yetmiyordu.

Matematik denen şey, bunları okumaya mı yetiyordu.  Aristo sırf modern görünmek için mi okulunun kapısına “matematik bilmeyen giremez” yazmıştı.  Öyle ise boşuna matematikle uğraşmış.

Kapıya, “başörtülü olan giremez” yazsaydı daha modern olurdu. Ne bilsin işte!.. Aptal Yunan:)

Yaşasın ırkçılık, yaşasın tufan…

Yağmur damlaları büyümeye devam ediyordu, en son cevizde kalmıştık değil mi? Devam etmeden önce yağmur damlalarının meyveler şeklinde yağması da ayrı bir güzellik. Devam, cevizden sonra, mürdüm eriği, kivi, mandalina, elma, portakal, ananas, karpuz ve karpuz büyüklüğünden sonra eve gitmek için yüzmem gerektiği için düşen dev damlalarının şekline bakmıyordum.  Evin balkonuna ulaştığımda bilinen yeryüzünün tamamı sular kaplamaya başlanmıştı. Dünyanın bilinmeyen bir yüzü daha var bunu biliyor musun?

Aynı senin ve benim gibi ikiyüzlü; çünkü sen ve ben bunu müstahakız.

Bu kadar kiri ne temizleyecek derken, ancak bir tufan temizler diye içimden geçirdiğime pişman olmama az kalmıştı ki üst kat komşumun yaramaz oğlu Nuh; elindeki kâğıttan gemiyle göründü. Gemiyi sulara doğru bıraktı. Gemi havada süzüldü, bir müddet sonra sularla buluştu. Sulara değmesiyle birlikte ay büyüklüğünde damlalar her şeyi sular altında bıraktı.

Kâğıttan gemiye tutunup kurtulmayı denemekten başka şansım yoktu. Bende sularla dolmuş olan balkonundan uzanıp gemiye zor güç yapıştım. Sular hızla yükseliyordu. Bulutlarla aramızdaki mesafe hızla azalıyordu. Her alanda hızla bir yükselişe çoktan geçmiş bulunuyorduk. Etrafımda sudan başka bir şey kalmamıştı. Suyun üzerinde ise kâğıttan gemilerden başka bir şey görünmüyordu, Nuh ise durmadan kâğıttan gemiler yapıyordu. Nuh açıkça malzemeden çalıyordu.

 Kızgın bir şekilde seslendim ona:

“Kağıttan gemiler batıyor Nuh!!!”  Nuh neredeydi ben kime nefesimin yettiğince bağırıyordum. Bu derya içerisinde kim kimi boğuyordu. Kim kimi dinliyormuş gibi yapıyordu.

Kâğıttan gemi çoktan su almaya başlamıştı ve ben;

Boğuluyorum…

Boğuluyor...

Boğul…

Boğ…

Bo…

*[ izzet koçak ]

#sürrealistöyküler3

Noel Baba ile Cuma Namazındayız!!!

[ NOEL BABA İLE CUMA NAMAZINDAYIZ ]*

Okuldan ayrılınca eve doğru kanat çırpmaya başladım. Bir süre sonra ardımdan gelen çıngırak seslerini duydum. Sese doğru döndüğümde sekiz tane ren geyiğinin çektiği koca bir kızağın üzerime doğru geldiğini gördüm. Sağa doğru çekildim; yoksa geyikler bana çarpıp geçecekti. Benim kenara çekilmemle birlikte geyikler  de yanımdan hızla geçti.

Kızağın içerisinde kara kuru bir adam hayatından bezmiş bir şekilde oturuyordu. Beni görmesiyle birlikte geyiklerin yularını çekerek durdurmaya çalıştı.

“Ho! Hooo! Ulan dursanıza!” diye bağırdı geyiklere, hızlarını almış geyiklerin havada durmaları o kadar kolay olmadı. Oldukça ileri gittiler. Adam, kızağa yavaşça bir tur attırıp yanıma geldi.

Beni yanında yolculuk etmem için kızağa davet etti. Kendimi hemen kızağa attım, çünkü kanat çırpmaktan yorulmuştum. Gülümseyerek elini uzatıp adını söyledi: “Nikolas.” Ben de adımı söyledim: “--------“. O söyleyince refleks olarak ben de adımı söyleme durumunda kalmıştım. Beni görmediği için özür diledi, önemli değil dememe fırsat vermeden, çok dalgın olduğunu, bana bir zarar gelmediği için mutlu falan olduğundan başlayarak o kadar çok şey anlattı ki beni indirmesi gereken yerden çok ama çok uzaklaştığımızı da söylememe bir türlü imkan tanımadı.

Kendisi uzun yol geyikçisiymiş. Kızağın arkasındaki çuvallarda kilisenin gönderdiği paketler bulunuyormuş. Bunları Noel haftası içerisinde söylenen adreslere bırakması gerekiyormuş. İşlerini erken bitirip yeni yılda evinde olmak istiyordu. Bu uzun yol geyikçiliğinin zor bir iş olduğundan falan da bahsetti. Evinin, ailesinin ve çocuklarının hasretiyle ömür tükettiğinden yakındı. Kara kuru bir adamdı ama çenesinin maşallahı vardı.

“Bugün günlerden ne?” diye sordu bana, “Cuma” dedim. “Öğle ezanına ne kadar kaldı,” diye ekledi. “Bir saat,” diye cevap verdim. “Müsaadenle ben bir camide durup Cuma namazı kılacağım,” dedi. Ben şaşkınlıktan küçük dilimi yutacaktım.

“Kendine gel!!” diye adamı şöyle bir salladım. “Senin kim olduğundan haberin yok” herhalde diye çıkıştım. Zavallı, yüzüme tuhaf tuhaf bakarak, “Ben kimim?”diye sordu. Ben de “Sen Efsanevi Noel Baba’sın” diye bağırdım. Sesim geyiklerin bile irkilmesine sebep olmuştu.

“Hadi git işine be!” dedi. “Ben sıradan bir kargocuyum.” “Olur mu?” dedim ve cebimden çıkardığım, yılbaşı eğlencesi davetiyemi gösterdim. “Bak bu resimdeki şişman, aksakallı ve ak saçlı, kırmızı tulumlu adam sensin. Şimdi de üzerinde aynı tulum, başında da aynı külah var. Hoş, uzun yollar biraz kilo kaybettirmiş.”

Koca bir kahkaha kopardı. “Ya kardeşim bu bizim iş tulumumuz, bizim geyik şirketindeki herkes bu tulumu giyer. Benim asıl adım da Namık, şirketteki herkes Hıristiyan olunca bana da Nikolas dediler, ben de yılların verdiği alışkanlıkla kendimi tanıtırken Nikolas diyorum. Yoksa senden bir farkım yok, elhamdülillah ben de Müslümanım!”

“Ayrıca o karttaki adam, şirketin sahibi, Antalyalı bir tacir olan Aziz Nikola, dedesi yüzyıllar önce Demre de yaşayan bir azizden esinlenerek o adı vermiş ona. Bizim Aziz Nicola bir ara koka böceğinden yapılan sıvının dağıtım işine girmişti. Şirketin reklam işini yapan bir çizer, bizim adamı görünce çizimlerinde kullanmış. Ondan sonra bizimkinin adı, “Noel Baba” oldu. Kilise bu adın etrafında dönen hikâyeyi tescillettirip, pazarlamaya sundu. Biliyorsun, kilisenin ticarete kafası iyi çalışır ve din tacirliğinde de bir numaradır. Hıristiyan kahramanlar yapmaya bayılır. Böylece sempati bombalarıyla propaganda yapmayı sever. Sonrada bunu tüm aptallara pazarlar. Hele bu aptallar başka dinden olunca daha bir eğlenceli oluyor. Asıl mesele kapitalizm ama ona burada değinmeyelim.

“Burada biraz yavaş ol bakalım. Sen bana şimdi aptal demeye mi kalkıyorsun?” dedim. “Ne olacak yani yeni yılı kutlayacaksam! Bu beni Hıristiyan yapmaz ya!” Kafa kâğıdım dışında “İslam” olduğumun bir göstergesi de yoktu ama bunu söylemeye gerek duymadım.

“Haklısın, Hıristiyanlığa mâl olmuş bir günü kutlamak, seni Hıristiyan yapmaz, bu kargo şirketinde çalışıp kilisenin misyonerlik hediyelerini götürmek de beni Hıristiyan yapmaz. Bu konuda fazla konuşup birbirimizi üzmeyelim. Hadi ezan okunuyor, gidip bi Cuma kılıp kendimizi arındıralım.”

“Sakın bana beş vakit namaz kıldığını da söyleme” dedim Nikolas Namık’a. “Yok, ya uzun yıllar Hıristiyanlar arasında kalınca onlar gibi sadece haftada bir gün ibadet edip, günah çıkartmaya alıştım. Onlar Pazar gidiyor ben de Cuma!”

Ondan sonra artık konuşmadık. Kızağı gözden uzak bir yere park edip. Camiden içeri girdik. İmam hutbeye çıkmış ve bir hadis okuyordu:

“Kim, kime benzemeye çalışırsa, o onlardandır.”

*[ izzet koçak ]

#sürrealisöyküler2

Leş Gibi Yağmur Yağıyor

[ LEŞ GİBİ YAĞMUR YAĞIYOR ]*

Pencereden dışarıya bakıyorum. Gözlerim açık. Elimdeki sigarayı pencerenin kenarındaki çay tabağına bastırıyorum. Bugün hiç tadı yok.

Pencereden dışarıya bakınca dışarıda olup bitenleri görüyorum. Pencereden dışarı bakmayı bu yüzden sevmiyorum. (Aslında umursamıyorum da.)

Birazdan yağmur yağacak sanırım. Koyu gri bulutlar pencereme doğru geliyor. Sanırım bu, bulut görünümlü bir indirme gemisi. Birazdan istilacı yağmur damlaları yeryüzüne hücum edecekler. Bunlarda yağmur damlası görünümlü uzaylılardan başkası olamaz tabi ki.

Pencereden dışarıya bakıyorum, birazdan yağmur yağacak ve romantik bir şeyler olacak. Ölüm kalım gibi şeyler. Ölüler çok romantik oluyor, hele ki arkasından ağlayanlar, sızlayanlar, para verilip de profesyonel ağıt yakıcıları tutulmuşsa. (Romantizm anlayışım, biraz anlayışsızlık üzerine kuruludur)

Yağmur usul usul yağmaya başladı. Oysa bu bulutlardan bardaktan boşalırcasına yağmur inmesi gerekirdi. Belki de öncüler inip bakacak toprağa, bir işe yaramaz raporu gönderecek ve bulutlar her zaman ki gibi çekip gidecek.

Yağmur yağmaya başlıyor. Damlalar birbirini takip ederek yeryüzüne ulaşıyor. Ama paraşütlerinde üretim hatası var. Yere düşen damlalar patlıyor ve cürmü kadar yeri ıslatıyor. O kadar çoklar ki cürümleri birleşince gözümün gördüğü her yeri kaplıyor birkaç dakika içerisinde. Allah'tan renksizler ama bir kokuları var. Plastik pencereleri açsam bu kokuyu büyük ihtimalle duyacağım. Pencereyi açmıyorum.

Yağmurun yönü değişiyor. Pencereme ilk yağmur damlası düşüyor. Obez olmalı ki oldukça büyük bir alanı ıslatıyor patlayınca. Tam yüzümün karşısında paramparça oluyor. Yavaş yavaş aşağı akmaya başlıyor. Camı kirletiyor. Daha dün silmiştim oysa.

Obez damlayı diğerleri takip ediyor. Patır patır cama vurmaya başlıyorlar. Vurmalarıyla patlamaları aynı anda gerçekleşiyor ama bazıları sanki cama vurmadan patlıyor. (Bir intihar saldırısı bu.) Camım birkaç dakika sonra leşlerden dışarıyı göstermeyecek hale geliyor.

Pencereden dışarıya bakmayı bırakıp içeri geçiyorum, Dışarıda bardaktan boşanırcasına uzaylı yağıyor. Gökyüzünden ölüm yağıyor yeryüzüne yağmur gibi.

Bir sigara daha yakıyorum.

Allah "rahmet" eylesin.

*[ izzet koçak ]

#sürrealistöyküler1

Felaket Tellalı

[ FELAKET TELLALI ]*

Bir süre şiddetli rüzgârın durağı yerinden sökmesini bekledim. Yerinden sökülen durak başımı ezecek ve oracıkta kapadığım gözlerimi öbür tarafta açacaktım.  Beyhude bir bekleyişti bu ne yazık ki. Durak başıma yıkılmayacaktı. Zira ben yatağımda mışıl mışıl uyurken ölecektim. Hem de hiç istemediğim kadar çok yaşadıktan sonra.

Yedi yıl sonra bir fırtınada şimdi beklediğim şey olacak. Durak yerinden kopup yola savrulacak, bu sırada da bir adamın başını ezip geçecekti. O adam, ilçenin bir dönem belediye başkanlığını yapmış demir tüccarının amcasından başkası olmayacaktı. Bu durağında demir tüccarı belediye başkanının şehrimize armağanı olduğu belediyeyi dava ettiklerinde ortaya çıkacaktı.

Rüzgâr bir süre sakinleşip sonra aniden şiddetleniyordu. İyi bir yumruk vurmak için geri çekilen bir boksör gibi rakibinin gardını düşürmesini bekliyor, sonra sağlı sollu yumruklarla rakibine nefes aldırmıyordu.

Durakta bekleşenler tavuklar gibi birbirine sokulmuştu. Rüzgâra karşı savunmayı birbirlerine sokulmakta bulmuşlardı. Bir ileri bir geri dalgalanıp duruyordu küçük grup. Rüzgârın şiddeti, derinlerden gelen uğultunun etkisiyle olduğundan çok daha fazla hissediliyordu.

Otobüs geldiğinde duraktaki herkes aceleyle içeriye doluştu. En son binen olmanın ayrıcalığıyla elektronik biletimi okutup ilerlemeye başladım. Belediye otobüsü boş sayılırdı. Kendime cam kenarındaki koltuklardan birine bıraktım. Rüzgâr tarafından iyice hırpalanan yolcular bitkin bir şekilde koltuklara gömülmüşlerdi.

Aynadan otobüs şoförünün mütebessim yüzünü görmesem her şey yolunda gidecekti. Bu havada bu yüz ifadesine sahip olmak her babayiğidin harcı değildi. İşi gereği değil, içinden gelen sıcacık huzur, yüzünde güller açtırıyordu. Keyfi yerindeydi. Murphy yasaları onun için şimdilik tam tersinden işliyordu. İşine gelip gidiyor. Ufak tefek şeyleri kafasına takmıyor. Çevresindekilerle iyi geçiniyor. İki evladına ve eşine gereken ilgiyi gösteriyor. Huzurlu günler geçiriyordu.

Şoförün yüzünde okuduğum bu mutluluk, benim kalbimi terletiyor, düşüncelerim kıymık gibi beynime saplanıyordu.

Bu da benim lanetim olmalıydı. Aynadaki mütebessim yüze yolculuğumun sonuna kadar bir daha bakmadım. Zira gördüklerim, daha fazlasını görmemi gereksiz kılıyordu.

Güleç yüzlü şoförümüzün hamile eşi bir vakit sonra ona bir erkek evlat daha dünyaya getirecek. Hastane yatağında mutlu mesut bir aile fotoğrafı çektirecekler. Fotoğrafta anne yorgun ama mutlu, kucağında kıpkırmızı, minicik bir bebekle gülümsüyor. Baba kolunu annenin omzuna atmış, yatağın kenarına oturmuş, yüzünde aynada gördüğüm o sıcak gülümse. Diğer iki oğulları hemen yatağın sağında fotoğraf makinesine sevecen yüzlerle poz veriyorlar. Büyük olanı ortaokul ikide, küçük olanı ise daha ikinci sınıfta okuyor. Büyük çalışkan ama oldukça haylaz, küçük ise sakin ve uyumlu bir çocuk. Fotoğrafta büyüğün gözleri fırıl fırıl dönüyor, aklında yeni bir haylazlık peyda oluyor. Küçük, annesinin kucağındaki kardeşine bakıyor, yeni gelen kardeşle birlikte pabucunun dama atılmasından dolayı endişeli, kıskançlığı fotoğrafa da yansımış. Ama kardeşini o anki kadar bir daha hiç kıskanmayacak.

Ve daha bir günlük olan bebek, ailenin saadetli günlerinin bittiğinin masum ama kara habercisi. Bir yaşına geldiğinde sürekli ateşlenip hastaneye götürülüp getirilecek. Bu seferlerin birinde kan tahlili isteyen doktorun yanlış istemi sonucunda gizli hastalığı kas erimesi ortaya çıkacak. Çocuğun gelişimindeki yavaşlıkta böylece bir anlam bulacak. Büyük hastaneler sonra daha büyük hastaneler… Evdeki neşe bulutlanmaya başlayacak. Doktorun diğer kardeşler için de tahlil istemesiyle, renkler iyice koyulaşacak hayatlarındaki. İki kardeşe de kas erimesi teşhisi konulacak. Şoför, çaresizlikle elleri arasına aldığı başını sağa sola sallayıp olanlara bir anlam veremeyecek. Yüzündeki kaslar gerilip kasılacak, o günden sonra o güleç yüzü görmek pek mümkün olmayacak.

İneceğim durağa geldiğimde tekrar aynada görünen yüze baktım. Yanına gidip olacaklar için şimdiden hazır olması gerektiğini söylemeyi düşündüm. Ama bu felaket tellalının yaka paça otobüsten atacağından emindim. 

*[ izzet koçak ]

#Anlatı

Birinci Şahsın Mektubu

[ BİRİNCİ ŞAHSIN MEKTUBU ]*

Sen,

Biliyorum, mektubunun üzerinde adının yazılı olduğu bir zarfın içerisinden çıkmasını daha çok arzu ederdin. Affet! Ya da bırak bunun acısını da tatsın gönlüm.

Beyaz kâğıtlar üzerine yazılar yazmayalı çok uzun zaman oldu. Elime kalem almayalı ne kadar zaman geçti farkında bile değilim. Çünkü her şeyi suya yazıyorum.

Sanırım birkaç yıldır görüşmüyoruz seninle.

Ben eski bir eşkıya, kendini çöllere vurmuş bir kaçak olduğumdan pek çıkmıyorum insan içine, iyi halden içerdeyim, diyorum.” İyi”nin içindeki “y”, büyük bir yalnızlığın ilk harfi olsa da. İnsanın içi almıyor, insanları! Bedenim dolaşıyor olsa da insanlar arasında, ruhum çöllere vurulmuş vaziyette.

Çölün ortasına kurulmuş bir kıl çadırda yaşıyorum, bir eşim ve bir oğlum var yanımda. Biri Güneş’im, diğeri Mâh’ım. Ben tüm çöllün derdini çekiyorum, onlarda benim derdimi. Çölde kum taneleriyiz, bazen çölü kaplıyoruz, bazen çöl bizi. Ben fırtınaların gözüne parmağımı soktuğumda onlar gönlümdeki tozları temizliyorlar. Onlar olmasa eksik olurdu bir yanım muhakkak.

Sonra ben, geceleri yıldızlara dersler anlatıyorum. Onlara dilden edebiyattan bahsediyorum. Bazen onlar benim dilimi anlamıyor, bazen ben onların. Ama birbirimizin ne söylediğini anlamasak da iyi şeyler söylediğimizi hissediyoruz. Susuyoruz, gönülden anlaştıklarımızla karşılıklı. Onlara harflerden isimler veriyorum: Ç, M, S, G, R…

İsim verdiğim yıldızları daha çok seviyorum. Bazen sadece onlarla konuşuyorum. Hatta onları tüm insanlara tercih edebilirim gibi geliyor gecenin karanlığında, çölün ortasında. Sonra kayıp gidiyorlar, sessiz sedasız. Onların yokluğuna alışmak zor oluyor. Yokluklarında karanlığa bıraktıkları kalbimde izlerini sürüyorum. Dualarıma ekliyorum isimlerini, isimleri var oldukça dilimde, gönlümdeki yerleri de silinmeyecek diye biliyorum.

Belki unutmuşsundur; ama hala dualarımın başucundasın.

Budur eşkıyanın son durumu, belki başka mektuplar da yazarım sana. Ama gece çöktü, ve karanlıkta eski de olsa bir eşkıya tehlikelidir.

*[ izzet koçak ]

#Anlatı

Meteoroloji

[ METEOROLOJİ ]*

Kahramanın, yataktan doğrulduktan sonra pencereye gitti. Gökyüzünü kaplayan devasa kara bulutları gördü, gece yağan yağmurdan geriye kalan soğukluğu da bahane ederek dışarı çıkmak istemediğini söyledi. Mutfağa gidip çay koydu. O, dışarı çıkmayınca uzun süredir yazmayı planladığım hikaye hiç başlamadan bitti.

*[ izzet koçak ]

#mikroöykü25

Kaosa Şeker Atılmaz

[ KAOSA ŞEKER ATILMAZ ]*

İnsan hep kendisine taraftır.

Düzenle problemim var, bir türlü düzensiz olmayı beceremiyorum. 

Kendi kaosum içinde bile bir düzen kurabiliyorum.

Mutluluğa dair bir fikrim var, öyle olmasaydı bu kadar mutsuz olabilir miydim?

Düşüncelerimi karmakarışık ve geldikleri gibi yazmak isterdim.

Özel gün ve gecelerde söylenen sözlere itibar edilmez.

Düşündüğümü zannediyordum oysa düşüyormuşum.

Öfke erdemdir. 

Sana balık tutmayı öğretsem okyanusu kurutursun!

Belki, umuda dair harika bir kelimedir.

*[ izzet koçak ]

#İzdüşünce