Ben yedi numaralı koltuktaydım, o sekiz. Ben ne hissediyorsan o tam tersini hissediyor olmalıydı. Gözleri parlıyor, içi içine sığmıyordu, kontrol edemediği bir tebessüm yapışmıştı yüzüne. Ben ayrılığın derin hüznüyle giderken, o kavuşmanın sabırsızlığı içerisindeydi.
*[ izzet koçak ]
#mikroöykü603
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder