Elimizden yapacak bir şey gelmiyordu. Çalmadığımız kapı, gitmediğimiz yer kalmamıştı. Çare bulamıyorduk. Biz çare aradıkça o daha da endişeleniyordu sanki, ilk günlerdeki gibi değildi. Bir akşamüzeri karşımıza geçip, "Tek endişem," dedi, "derdime bir derman bulmanız!"
*[ izzet koçak ]
#mikroöykü695
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder