Onu hep o suskun haliyle hatırlıyorum. Yan yan otururduk sınıfta. Savaştan kaçıp gelmişlerdi. Gözleri uzakta bir yere bakardı hep. Yaralarını sükûtun örtüsüyle örtmeye çalışırdı. Nadiren suskunluğunu bozardı. O zamanlarda acıdan çığlık atıyormuş gibi gelirdi bana.
*[ izzet koçak ]
#mikroöykü570
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder