[ GÖRÜNMEYEN ]*
Bugün onu gördüm. Karşımdan geliyordu. Yanında birkaç kişi daha vardı. Beni görmüş, bundan dolayı mutlu olmuş bir şekilde bulunduğum yöne doğru geliyordu.
Ben de onun geldiği tarafa doğru yöneldim. Onu gördüğüm için mutlu olmuştum. Hızlı adımlarla ona doğru ilerledim. Aramızda bir kaç adım ve bir adam kalmıştı. Tam adını söyleyeceğim sırada beni hiç görmediğini fark ettim, yanındakine eliyle uzaktaki bir şeyi göstererek bir şeyler söyledi. Ben adı ağzımın içinde dolanıp durur bir vaziyette öylece kalakaldım.
Hep birlikte eliyle işaret ettiği tarafa doğru ilerlediler, yanımdan öylece geçip gittiler. Sanki ben orada hiç yokmuşum gibi. Ben değil, gözle görülecek hiçbir şey yokmuş gibi göz ucuyla bile bakmadan uzaklaştılar.
Orada hiç kimse yoktu.
Bu onu üçüncü görüşümdü. Onun beni hiç!
Son görüşmemizin üzerinden asırlar geçmiş olmalı. Beni tanımadı sanırım. Çok değişmiş olmalıyım. Beni tanıyabilmesi için tabi ki önce beni görmesi gerekiyordu. Beni görmeden tanıyıp tanımadığını bilemem.
Bana hep beni görmüş gibi geliyor. Oysa o hiçbir zaman beni görmüyor. Görmemezlikten de gelmiyor, yanlış anlaşılmasın gerçekten görmüyor.
Ben onu rüyalarımda da görüyorum. Onunla konuşuyorum. Eski günlerden bahsediyorum. Ortak hikayelerimizden söz açıyorum. O ise sadece dinliyor. Rüyalarımda da beni görmüyor sanırım. Hatta rüyalarımda duymuyor da. Daha bana hiç cevap vermedi. Rüyalarımın dışında onunla tek kelime konuşmadım.
Onun beni görmediği bu karşılaşmalarımızın ilki cenazedeydi. Mevtayı toprağa koyup üzeri defnedildikten sonra gömücüler dağılmıştı. Hoca, mezarın başında eğilmiş talkın vermişti. Hocanın söylediklerini duyacak kadar mezara yakındım. Hatırlatılan şeyleri biliyordum. Bana hatırlatmaları gerekmiyor. Hoca da gittikten sonra mezarın etrafında kimse kalmadı.
Taze bir mezar, taze bir ölü ve taze bir keder.
O, sonra tek başına mezarın başına gelmişti. Hiçbir şey söylememişti. Öylece bakmıştı. İçinden ne geçtiğini okumak için gözlerini görmek gerekiyordu. Ben gözlerini göremiyordum. Yüzünü de göremiyordum. Hüznünü hissediyordum sadece. O yine beni görmemişti. O çok mahzundu. Bense!?
Ah! Ne kadar aptalım ben.
Tabi ki göremez beni, şimdi hatırlıyorum.
O gün kaldırılan cenaze bana aitti. O benim mezarımın başında duruyordu öylece. Beni son kez görmek için gelmiş ama yine görememişti. Ben o günden beri onun sadece hayal ettiği bir şeyim artık.
*[ izzet koçak ]
#anlatı
