[ DERMANSIZ HÜZÜN ]*
Yağmur yağıyordu. Ben usulca yataktan sıyrılmış pencerenin önünde yağan yağmuru izliyordum. Sokakta kimsecikler yoktu, sokağa inmişti tüm hışmıyla yağmur. Telefon çaldı. Açtım. "Neden bana gelmedin," dedi. Ağlıyordu. "Hüznümün, dedim, sana gelecek kadar dermanı yoktu!
*[ izzet koçak ]
#mikroöykü814
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder