[ LEKE ]*
Koltuğa uzanmış kitap okuyordum. Birden gözüm karşımdaki tekli koltuğun köşesindeki yokluğa denk geldi. Tedirgin oldum. Kitabı bırakıp hanımın yanına gittim. Kolundan tuttuğum gibi salona getirip koltuğun kenarındaki yokluğu gösterdim. Hanım anlamamazlıktan geldi. "Burada bir leke vardı," dedim, "şimdi yok!" Hanım oldukça sakin. "Evet," dedi, "bu sabah sildim." Gözlerim hafiften doldu ama hanım bir leke için gözyaşı döktüğümü anlamasın diye kendimi toparladım. Oysa onun varlığına ne kadar da alışmıştım. Varlığına alıştığım şeyin şimdi yokluğuna alışmak zorundaydım. Bu benim için hiç kolay bir şey değildi. Hanım odadan çıkınca, aklıma bir fikir geldi. Elime kalemi alıp lekenin hatırasına her zaman bulunduğu yeri karaladım. Eskisine benzemiyordu ama en azından anısını yaşatmaya devam edecektim. Böylece huzur içinde kitap okumaya geri dönebildim.
*[ izzet koçak ]
#mikroöykü841
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder