[ ÇİÇEK ]*
Hastane odasındaki günler birbirini tekrar edip gidiyordu. İlk baştaki gibi artık fazla ziyaretçim olmuyordu. Odanın tek kişilik olması dışında bir numarası yoktu. Küçük ve basık bir odaydı. Hemşire ilaç saatlerinde geliyor, ilaçları veriyor ve hızla odadan uzaklaşıyordu. Bir sabah kapı çalındı ve içeri uzun zamandır görmediğim bir arkadaşım girdi. Hastalığımı öğrenmiş ve ziyaretime gelmişti. Gelirken çiçekçiye uğramış ve çok güzel bir de çiçek almış. Çiçeğe bakınca mutlu olduğumu hissettim ama onun bu odaya mahkûm edilmesi büyük bir haksızlık olacaktı. Arkadaşıma bunu söyleyemedim tabii ki. Arkadaşım gittikten sonra ilk defa ağladım. Kendim için değil tabii ki çiçek için. Ben hastaydım ve hastanede bulunmam çok normaldi, onun değil. Birkaç gün anca dayandı, önce soldu sonra da kuruyup gitti. Ben hastanenin morguna gidene kadar pencerenin kenarında öylece kaldı!
[ izzet koçak ]*
#mikroöykü783
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder