[ RUH ]*
Gece bir kâbusun içine uyandım. Üzerime çökmüş bir Karabasan vardı. Elimi sallasam dağılacak bir duman gibiydi ama hareket edemiyordum. Ağırdı, ruhumu bedenimin içerisinde eziyordu. Hayat gibiydi. Ruhuma saldırıyor ama bedenimi hareketsiz bırakıyordu. Ruhum yılların tecrübesine sahipti hayat karşısında. Bir karabasan onu asla ele geçiremezdi. Bedenimden sıyrılıp karabasanın üzerine çullandı ve onu geldiği karanlık kuyusuna kadar kovaladı. Geri döndüğünde artık bir bedene ihtiyacı olmadığının farkındaydı. Bedenine veda bile etmedi ruhum, çekilip giderken.
*[ izzet koçak ]
#mikroöykü210
