[ HAYATA OLUMLU BAKMAYI NE ZAMAN UNUTTUM BEN! ]*
Allah’ın bildiğini kuldan saklayacak değilim. Kulu da adam yerine koyup bunları anlatmıyorum. Yazarak hesaplaşıyorum kendimle. Tövbe kapıları bana da herkese açık olduğu kadar açık, ama benim yüzüm yok! Çünkü ellerimi göğe açıp tövbe edemeyecek kadar karardı kalbim. Hangi iğrenç yüzümle çıkıp dua edeceğim.
Artık hiçbir şey bana anlamlı gelmiyor. Yağmur, öylesine yağıyor. Güneş öylesine açıyor. Öylesine uyuyup uyanıyorum. Kinim ve sevincim bile öylesine… Öylesine bir boşlukta durup, hayatımın tam ortasına karanlık düşler ekiyorum. Kendimi zehirliyorum, ama başkalarının hayal kırıklığı olarak duruyorum aynanın karşısında. Benimle ilgili kurulacak tüm düşler bir düşüşün habercisi, bana dair tüm düşler yalanın bataklığına sürükler sessizce düş sahibini.
Ve daha kötüsü benim hayallerimin içinde olmanızdır. Ben ne zaman birine dair hayaller kursam, düşüme aldığım güzelliği karartıveririm. Zavallı, tüm masumiyetiyle suçu kendisinde arar, ama yıldızsız gecelere kulak kesilmiş yüreğim simsiyah bir kader çizgisine kan pompalar durmadan.
Ben üçüncü sınıf bir aktörüm kendi sahnemde. Kendim sandığım tüm rolleri oynuyorum. Ve sadece karanlık bir köşede, sahnenin ışıkları söndüğünde kendim oluyorum. Kendi karanlığımla yüzleşiyorum. Aydınlık yalanlar, karanlık gerçekler oluyor. Ben, hayatın tüm olumlu bakışlarına güneş gözlüğü takmakta ne kadar da mahirim.
Benden uzak durmanız… Benim düşlerimde yer bulmamanız sizin için ne kadar iyi bir bilseniz.
*[ izzet koçak ]
